یکی از رویاهای هر انسانی این است که بتواند در زمان سفر کند و و زمان رو به جلو را به عقب بر گرداند. بسیاری از فیل های تلویزیونی و سینمایی را دیده ایم که مضمون اصلی آن سفر در زمان رو به جلو است ولی آیا همچین چیزی امکان دارد و اگر این‌امکان وجود ندارد به این سوال پاسخ دهیم که چرا زمان رو به جلو حرکت می کند و فلسفه ی آن چیست؟ آیا به زمانی خواهیم رسید که بتوانیم زمان را علاوه بر حرکت رو به جلو به عقب بر گردانیم؟
برای هر مساله فیزیکی باید پاسخ را از بنیادی ترین عوامل خود مورد بررسی قرار دهیم. نیوتون یکی از دانشمندانی هست که در بسیاری از مسائل فیزیکی حضور پررنگی داشته و موجب هدایت بشریت در مقابل مفاهیم فیزیکی و بنیادی بوده است.برای پاسخ به این مساله هم از فرضیه های نیوتون شروع می کنیم.
زمان رو به جلو
در یکی از سال هایی که نیوتون در دانشگاه می گذارند بیماری مسری طاعون در دانشگاه او همه گیر شد و این امر باعث شد نیوتون‌مدتی از شهر خارج شود. در این مدت او با ذهن آزاد خود شروع کرد راجع به مسائل حرکتی فیزیک مطالعه کند. طبق نظریه ی نیوتون همه ی اجسام و جرم ها در این جهان با نظم و قوانین بسیار دقیقی در کنار یکیدیگر وجود دارند و در حال تعامل با یکدیگرند و علاوه بر آن اگر سرعت و جرم هر ذره را داشته باشیم می توانیم سرعت آن را در همه ی زمان ها بدست آوریم.
نیوتون یکی از موفق ترین دانشمندان در زمینه ی فیزیک مکانیک است و نظریه ی های فوق العاده قوی ای دارد. این قوانین توصیف کننده حرکت زمین به دور خود و خورشید می باشند. چیزی که در قوانین نیوتون بسیار مورد توجه است این است که زمان در قوانین او قابل تغییر است به عنوان مثال اگر زمان می تواند رو به جلو برد. در قوانین او زمان به سمت عقب هم توانایی برگشت دارد. به عنوان مثال اگر تخم مرغی را بشکنید می توانید زمان را برگردانید تا به حال اولیه برگردد.
قوانین فیزیکی زمان
نکته جالب در قوانین فیزیکی این است که زمان در آنها محدودیت ندارد. یعنی اگر زمان در قواعد دانشندان به سمت جو می رود با عقب رفتن و زمان آینده هم مشکلی در روند کار پیش نمی آید. ولی هضم این مساله برای ما انسان ها سخت می باشد که چطور می توان زمان به عقب یا به آینده با سرعت زیادی برود. در حالی که ما از لحا ذهنی فقط طبق ثانیه ها و دقیقه ها زمان رو به جلو می شناسیم.
در حقیقت با همه توصیف های قوانینی که در فیزیک وجود دارد در نهایت زمان مفهوم خود را از دست می دهد و ما از قید مده رها می شویم یعنی بالا ترین سطح آنتروپی وجودی ما.
